پرش از سکوی آرزوها

     پرش از سکوی آرزوها

آیا به عقایدی که خودتان کشف کرده اید ، بیشتر از نظریاتی که در سینی نقره بگذارند و پیشکشتان     

کنند اعتماد ندارید ؟ اگر چنین است ، پس چطور دلتان میخواهد نظرات و عقاید خود را در حلق دیگران فرو کنید ؟ آیا بهتر نیست به دیگران فقط پیشنهاد کنیم و بگذاریم آنها خودشان فکر کنند و نتیجه بگیرند ؟ هیچ کس دلش نمی خواهد احساس کند که کسی به او چیزی گفته یا فروخته است . همه ما ترجیح می دهیم تصور کنیم که خودمان بنا به میل خودمان چیزی می خریم . ما دلمان می خواهد درباره خواسته هایمان ، امیالمان و افکارمان با ما مشورت شود . این که بگذارید دیگران احساس کنند عقیده خودشان است ، هم در تجارت و سیاست به درد می خورد و هم در زندگی خانوادگی به کار می آید .

بیست و پنج قرن پیش ، یک حکیم چینی به اسم لائوتسه حرفی زده است که هم اکنون هم مورد استفاده قرار می گیرد : " دلیل این که رودخانه ها و دریاها ، صدها جویبار کوهستانی را در خود می پذیرند این است که در ارتفاعی پست تر از آن ها جریان دارند . به همین دلیل هم بر همه آن ها حکم می رانند . مرد دانا هم که می خواهد از همه برتر باشد ،خود را از همه پست تر می کند . می خواهد رهبر دیگران باشد ، پشت سر آنها حرکت میکند . بنابراین کسی سنگینی برتری آنها را حس نمی کند و هر چند مقامش برتر از همگان است ، کسی آزرده خاطر نمی شود . " 

پس بگذارید دیگران احساس کنند نظری که ابراز می شود ، نظر خودشان است .

هدف ها و رویاهای ما به منزله سکوی پرشی هستند به درون اقیانوس زندگی . هر چه هدف و آرزوی ما بزرگ تر و واقع بینانه تر و ارتفاع سکوی پرش ما بیشتر باشد و هر چه سختی ها و ناملایمات بیشتری را تحمل شویم به اعماق پایین تری از اقیانوس بیکران زندگی وارد شده و از نعمات و گنج هایی که در اعماق این اقیانوس واقع شده بیشتر بهره مند می شویم .

هر چه هدف های ما کوچک و ناچیز باشد در عمق کمی از این اقیانوس قرار می گیریم . ولی باید این نکته را نیز در نظر بگیریم که نباید آرزوها و اهدافمان آن گونه دور از واقعیت باشند که به قول معروف با سر به ته اقیانوس برخورد نماییم و تمام هستی و زندگی مان را به باد فنا بسپاریم .

امیدوارم که همه در پرش از سکوی آرزوهایشان موفق باشند .