بهلول_جکایت4

داستان عاقبت ثروتمندان و فقیران از نظر بهلول

روزی بهلول در قبرستان بغداد کله های مرده ها را تکان می داد گاهی پر از خاک می کرد و سپس خالی می نمود. شخصی از او پرسید بهلول با این سر های مردگان چه می کنی؟ بهلول گفت می خواهم ثروتمندان را از فقیران و حاکمان را از زیردستان جدا کنم لاکن ای بین همه یکسان هستند.

شعر:

      به گورستان گذر کردم صباحی

                                                     شنیدم ناله و افغان و آهی

      شنیدم کله ای با خاک میگفت

                                                   که این دنیا نمی ارزد به کاهی

    به قبرستان گذر کردم کم و بیش

                                                  بدیدم قبر دولتمند و درویش

    نه درویش بی کفن در خاک خفته

                                                  نه دولتمند برد از یک کفن بیش

داستان بهلول و طبیب

هارون طبیب مخصوصی از یونان به دربارش آورده بود که بسیار مورد احترام بود. روزی بهلول بر وی وارد شد پس از سلام و احوالپرسی از طبیب سوال نمود شغل شما چیست؟طبیب از باب تمسخر به بهلول گفت شغل من زده کردن مرده هاست. بهلول در جواب گفت ای طبیب تو زنده ها را نکش مرده زنده کردن پیش کش!!

داستان حکایت

روزی بهلول نزد هارون رفت و در حالی که در میان عمارت مجلل و نوساز خود هارون مشغول گردش و تفریح بود از بهلول خواست که چند جمله جالب روی این بنای جدید بنویسد. بهلول روی بعضی از دیوارها نوشت: ای هارون تو گل را بلند داشتی و دین را پایین آوردی و خار کردی ؛ گچ را بالا بردی ولی فرمایش پیامبر را پایین آورده ای. اگر مخارج این ساختمان از مال خودت است خیلی اسراف کرده‌ای و خداوند اسراف کنندگان را دوست ندارد و اگر از مال دیگران است بر دیگران روا داشته و خداوند ظالمان را دوست ندارد.

شعر:

             ای به دنیا بسته دل غافل ز عقبایی چرا

                                                                                  رهروان رفتند و تو پابند دنیای چرا

            برف پیری بر سر باریده ابر روزگار

                                                                              سر به خاک طاعتی آخر نمی سایی چرا

           صد هزاران گل ز باغ عمر پر پر میشود

                                                                            بی خبر بنشسته و گرم تماشایی چرا

داستان امانت خواهی

یکی از دوستان بهلول از او درخواست کرد تا اسب خود را به امانت بدهد. بهلول گفت اسب به من سیاه رنگ است. آن شخص گفت برای سوار شدن سیاه و سفید فرقی ندارد. بهلول گفت برای اینکه اسب راند هم بهانه خوبی است.